کد مطلب:329830 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:212
فصاحت و بلاغت زینب (س )
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
شیخ جعفر نقدی (ره ) می نویسد:
((می گویم : و این حذلم بن كثیر (راوی این خبر) از فصحاء و سخنوران و نیكو گفتاران عرب است كه كه از فصاحت و زبان آوری و نیكو گفتاری و از بلاغت و رسایی سخن و مطابق اقتضای مقام و مناسب حال مخاطب سخن گفتن زینب تعجب نموده و به شگفت آمده ، و از براعت و برتری فضل و كمال و علم و دانش و شجاعت ادبیه و دلاوری پسندیده آن مخدره ، حیرت و سرگردانی او را فرا گرفته ، به طوری كه نتواسته او را (به كسی ) تشبیه و مانند نماید، مگر به پدرش سید و مهتر هر بلیغ و فصیحی . پس (از این رو) گفته : ((كانها تفرع عن لسان امیرالمؤ منین ))؛ یعنی گویا علیا حضرت زینب (س ) (سخنانش را در كوفه ) از زبان امیرالمؤ منین (ع ) قصد و آهنگ می نمود، و هر كه درباره كربلا و در احوال و سرگذشت های حسین (ع ) كتابی نوشته ، این خطبه و سخنرانی را نقل نموده است . و حاحظ در كتاب خود ((البیان و التبیین )) آن را از خزیمة الاسدی روایت نموده كه خزیمه گفته : ((زنان كوفه را در آن روز دیدم به پا ایستاده (بركشته شدگان در كربلا) ندبه و زاری و شیون می نمودند، در حالی كه گریبان ها (شان را) می دریدند(13)
شیخ جعفر نقدی (ره ) می نویسد:
((می گویم : و این حذلم بن كثیر (راوی این خبر) از فصحاء و سخنوران و نیكو گفتاران عرب است كه كه از فصاحت و زبان آوری و نیكو گفتاری و از بلاغت و رسایی سخن و مطابق اقتضای مقام و مناسب حال مخاطب سخن گفتن زینب تعجب نموده و به شگفت آمده ، و از براعت و برتری فضل و كمال و علم و دانش و شجاعت ادبیه و دلاوری پسندیده آن مخدره ، حیرت و سرگردانی او را فرا گرفته ، به طوری كه نتواسته او را (به كسی ) تشبیه و مانند نماید، مگر به پدرش سید و مهتر هر بلیغ و فصیحی . پس (از این رو) گفته : ((كانها تفرع عن لسان امیرالمؤ منین ))؛ یعنی گویا علیا حضرت زینب (س ) (سخنانش را در كوفه ) از زبان امیرالمؤ منین (ع ) قصد و آهنگ می نمود، و هر كه درباره كربلا و در احوال و سرگذشت های حسین (ع ) كتابی نوشته ، این خطبه و سخنرانی را نقل نموده است . و حاحظ در كتاب خود ((البیان و التبیین )) آن را از خزیمة الاسدی روایت نموده كه خزیمه گفته : ((زنان كوفه را در آن روز دیدم به پا ایستاده (بركشته شدگان در كربلا) ندبه و زاری و شیون می نمودند، در حالی كه گریبان ها (شان را) می دریدند(13)
13-زينب كبري ، ص 153